مرگ

تو منتهای لطفی و من ته بی معرفتی.من ذره و خار،روسیاه و کم ، ناچیز ، هیچ ، تو امّا ...بزرگ .بزرگی و بزرگ تر از تصورم ،ورای از فهمم . می خواهم تورا فریاد کنم.اما قصه ی مهربانی و بخشندگی ات را کجا و برای چه کسی بگویم که قبل تراز من نشنیده باشد ؟قسم به راستی که تو خدای همه ی مردم شهری ...و تو پناه اولین و آخرینی.قسم به نور، به حقیقت،به تمام وقت هایی که نبودم و تو بودی،و فریاد برای فردایی که نخواهم بود وهمچنان هستی ،به وفور ،به نور...به دوستی.به یگانه گی و جاودانه گی ات ،به خلق واژه در محدوده ات ...به تسبیح و حمد تو ...به بخشندگی و پوشندگی ...و به اوصاف بی پایان تو و به عجز من...که من از هر گذر آخرش می رسم به #بزرگی تو...الحمدلله رب العالمین،یا علی و یا #عظیم. ✍علیرضااشرفی مهابادی مرگ...